Η ομορφιά, η αισθητική, είναι όπως και να το κάνουμε δεμένη άρρηκτα με την ηθική διάσταση των πραγμάτων.

…Μα εγώ, που δεν είμαι φτιαγμένος για παιχνίδια και τσαλίμια, ή να λιγώνομαι μπρος σε καθρέφτη ερωτιάρη, εγώ ο χοντρά σταμπαρισμένος, ο λειψός απ΄του έρωτα το μεγαλείο (…)· εγώ ο κολοβωμένος απ’αυτήν την ωραία χάρη, που με γέλασε στα μέτρα η υποκρίτρα η φύση, παραμορφωμένος, μισερός (…), ούτε μισοφτιαγμένος καν, σακάτης και παράταιρος, που με γαβγίζουν και τα σκυλιά καθώς περνάω (…). Γι’αυτό, αφού δεν μπορώ να γίνω εραστής (…) είμ’αποφασισμένος να γινώ αχρείος ..

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να προσέχει τους πολιτικούς, και γενικότερα τους εκπροσώπους κάθε είδους εξουσίας, είχα κατασταλάξει ότι ανήκουν σε κάποιο άλλο «είδος». Ασχήμια. Κυρίαρχη μια ογκολιθική ασχήμια που συντρίβει ακόμα και την ευγενέστερη πρόθεση. Η κατάκτηση της εξουσίας ήταν πάντα δυνατός πόλος έλξης κυρίως φαντασμένων και θερμοκέφαλων. Οι εκπρόσωποι αυτής της τάξης, ματαιωμένοι από την κακή τους βιολογία είναι προγραμματισμένοι να πλήττουν καθετί αντιστέκεται στη νεκροφιλία την οποία εκπροσωπούν. Το έλλειμμα της ομορφιάς, κάθε είδους ομορφιάς, φυσικής ή ψυχικής, είναι προαπαιτούμενο εκ των ουκ άνευ, ώστε να βρει ο άσχημος, και μόνον αυτός, το πόστο που του αναλογεί στην πολιτική σκηνή. Εκεί το μέγεθος της ασχήμιας είναι ευθέως ανάλογο με το αξίωμα που θα λάβει. Όσο πιο άσχημος τόσο πιο ψηλά θ’ανέλθει. Όσο πιο έντονα είναι τα αισθήματα απώθησης, αποστροφής και φόβου που προκαλεί τόσο πιο συνώνυμος θα γίνεται με την εξουσία. Ένας διεστραμμένος ναρκισσισμός, μια πικρή εκδίκηση της ασχήμιας που τρέφεται με όλο και περισσότερες ασχημονίες.
Η ασχήμια περιλαμβάνει αρχικά φυσικά χαρακτηριστικά. Σε γενικές γραμμές: απουσία οποιασδήποτε φυσικής χάρης και κομψότητας, που τείνει συνήθως να καλύψει το έλλειμμα με επιτήδευση, η οποία κυμαίνεται από τα όρια του καταθλιπτικού στα όρια του χωρίς ελπίδα. Καλοζωισμένοι μέχρι παραμόρφωσης έως και τετράπαχοι, πλαδαροί και τραχείς με μια λύσσα, ενίοτε και σχιζοφρένεια στον τρόπο έκφρασης και εκφοράς του λόγου. Γκριμάτσες απωθητικών προσώπων γκροτέσκες, βδελυρές, που τολμάν να απευθύνονται προς κάθε κατεύθυνση. Μια αναπηρία, το δίχως άλλο, που περιφέρεται, όπως περίπου λέει και ο Μπόρχες, μέσα σε μαύρα αυτοκίνητα, περιτριγυρισμένα από μοτοσικλετιστές και συνοδείες ασφάλειας, που περιφέρεται αλλεπάλληλα σε τηλεοπτικά στούντιο και κρέμεται εφιαλτικά στα περίπτερα.
Αυτή η άσχημη στα εξωτερικά-φυσικά χαρακτηριστικά κάστα είναι άσχημη και εντός της. Τι γίνεται εδώ; Τα έξω αντανακλούν τα μέσα ή τα μέσα τα έξω; Αμφότερα αλληλοσυμπληρώνονται σε αυτή την περίπτωση. Ως αυτόματα οδηγούνται στις περισσότερες περιπτώσεις από αποκρουστικά πάθη ή απωθημένα, από εφιαλτικές για όλους τους υπόλοιπους φιλοδοξίες για αυτοπραγμάτωση, για «ζήτω εγώ». Ζήτω εγώ το τέρας που είμαι ο χειρότερος, ο ασχημότερος, ο πιο τρομερός εξαπατητής/απατεώνας, και όμως εσείς ζωντόβολα με ψηφίζετε, με παρακολουθείτε, με υφίστασθε μέχρι τελικής πτώσης. Είναι ψυχική ερημία, απομόνωση από τους ανθρώπους, είναι η ασχήμια του αχόρταγου που δείχνει συνεχώς τα δόντια του, είναι ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Είναι χοντρόπετσα δέρματα αδιαπέραστα, είναι η κτηνώδης δύναμη που αξιώνουν και η ογκώδης άγνοια που τους διέπει γιατί την επέλεξαν στην ψύχρα. Ψυχροί όπως ο θάνατος, ανέραστοι, άμουσοι. Παλιάτσοι απ’έξω κι από μέσα δεν ντρέπονται για τίποτε. Απαγγέλουν, μάλιστα, όταν το κρίνουν σκόπιμο, ακόμα και στίχους ποιημάτων, χυδαιοποιώντας τα πάντα. Ο κόσμος είναι ένα τεράστιο καραγκιοζιλίκι. Ένα καραγκιοζιλίκι που το έχουν αναγάγει σε φιλοσοφία. Ένα καραγκιοζιλίκι, που όπως λέει και ο Γιαν Κοττ για τον Ριχάρδο τον Γ’, «είναι η έσχατη μορφή περιφρόνησης, η απόλυτη περιφρόνηση».
Η ομορφιά, η αισθητική, είναι όπως και να το κάνουμε δεμένη άρρηκτα με την ηθική διάσταση των πραγμάτων. Αυτό είναι όλο, τίποτε περισσότερο.

 ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΙΓΔΟΥ