Ἔγινα τόσο παράξενος ἤ ὁ κόσμος ἄλλαξε κι ἐγώ παρέμεινα στόν …κόσμο μου;

Βγήκα στην Παραλιακή να βρω μια πλαζ της προκοπής. Λίγο μετά τη Βάρκιζα είδα έναν ωραίο κολπίσκο. Μπήκα. Τι να δω όμως και τι να ακούσω…
Ο ένας πάνω στον άλλον και τα ηχεία να βαράνε σαν τα κανόνια του Ναβαρόνε. Όπως μπήκα, βγήκα. Πρόλαβα όμως να κόψω κίνηση. Όλοι έμοιαζαν να περνάνε καλά. Χαμογελαστοί, κεφάτοι, άνετοι.
Διάολε, πως είναι δυνατόν; αναρωτήθηκα. Από μικρό παιδί ταύτισα τη θάλασσα με τον ήχο των κυμάτων, τα τζιτζίκια πιο πέρα και σκόρπιες παιδικές φωνές. Το γαλάζιο ήταν συνώνυμο της γαλήνης και της ηρεμίας. Έγινα τόσο παράξενος ή ο κόσμος άλλαξε και γω παρέμεινα… στον κόσμο μου;
Όλη η ουσία είναι να ΜΗΝ αρχίσεις να αμφιβάλλεις ότι δεν είσαι καλά.
Απλά να αρχίσεις να έχεις βεβαιότητες ότι οι άλλοι ΔΕΝ πάνε καλά.
Κόψε γέφυρες και επαφές με τα γούστα του πλήθους.
Αυτός είναι ο ορθός δρόμος που θα σε ξεχωρίσει από τις μάζες.
Δύσκολος, αλλά ωραίος!
Δημήτρης Ἀλικᾶκος
φωτογραφία
πηγή