ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Ποιός πρόεδρος; Ποιά κυβέρνηση; Ποιά αντιπολίτευση; Ποιά ελπιδοφόρα νέα κόμματα; Ποιό πρωτογενές πλεόνασμα; Ποιά ανάπτυξη; Ποιά αντικειμενική ενημέρωση; Ποια τιμωρία των υπευθύνων της χρεοκοπίας ή των πρωταγωνιστών της διαπλοκής και της διαφθοράς;

Εάν δεν είναι ο απόλυτος εξευτελισμός το να αναρωτιέται ένα «πολιτικό συνονθύλευμα», γιατί δεν εμφανίσθηκε στη συγκέντρωση του ο πρωτεργάτης της καταστροφής της χώρας, τότε τι είναι;

Εάν αυτός που οδήγησε την πατρίδα του δόλια στο ΔΝΤ φιλοδοξεί να ιδρύσει το δικό του κόμμα, με στόχο τη «σωτηρία» της χώρας που ο ίδιος καταδίκασε ερήμην των Πολιτών της στην ποινή του αργού θανάτου, μέσα από τη λεηλασία, το διεθνή εξευτελισμό και την εξαθλίωση της, τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς;

Όταν περιμένεις να σωθείς από την «Blackwater» των διεθνών τοκογλύφων, η οποία οργάνωσε συστηματικά και προκάλεσε σκόπιμα τη χρεοκοπία σου, με τη συμμετοχή της δικής σου οικονομικής και πολιτικής ελίτ, πως είναι δυνατόν να έχεις ελπίδα;

Όταν συνεχίζεται η πολιτική των υποκλίσεων και της υποτέλειας, των «δανεικών και αγύριστων», χωρίς καμία πρόθεση ή σχέδιο εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων του δημοσίου, για ποια δυσπιστία των «εταίρων» μας μιλάμε;

Πως είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι, με συστημικές υπερχρεωμένες τράπεζες που ουσιαστικά αρνούνται να εξυγιανθούν για να ενισχύσουν τη ρευστότητα της οικονομίας, με 2 εκ. ανέργους, με δολοφονημένο τον παραγωγικό ιστό της χώρας, με καταρρέουσα την υγεία και την παιδεία, με χιλιάδες χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και με ανίκανους να ανταπεξέλθουν με τα έξοδα τους, πόσο μάλλον με τα υπερβολικά φορολογικά τους βάρη καταναλωτές, μπορεί να υπάρξει προοπτική εξόδου από την ύφεση;

Απαισιοδοξία; Μάλλον – ρεαλισμός επίσης.

πηγή